Sevgili dostlar, bugün bir şiirimi ele alıp, onu yorumlamak istiyorum. Toplumsal bir yaraya parmak bastım aslında. Şiirlerimizi okuyanlar, hepsinde önemli toplumsal problemlerin olduğunu görür. Antolojide 558 tane şiirim mevcut. Aydınlar Ocağı Salı sohbetlerinde bu şiirlerimi okumaya çalışıyorum.   

Kaybettik!

 

Dilarayı zayettik,

Dilrubaya aybettik,

Hiç dilşad olamadık,

İrfanımız kaybettik!


Gülzarlarda har olduk,

Yüzsüzlere yar olduk,

Yarana ağyar olduk,

İz’anımız kaybettik!


Musa’ları bilmedik,

İsa’ları bulmadık,

Sevgiliye varmadık,

İhlasımız kaybettik!

 
Dil kıraat almadı,

Kalp tilavet kılmadı,

Düşünceye dalmadı,

Tefekkürü kaybettik!


Şiirin ilk dörtlüğündeki;


Dilarayı zayettik,

Dilrubaya aybettik,

Hiç dilşad olamadık,

İrfanımız kaybettik!

 

 Dilarayı za’y ettik; gönül süsleyen, gönle hoş gelen bütün güzellikleri; güzel sözleri, güzel tavırları, gönle hoş gelen gönül sohbetlerini yitirdik,

Dilrubaya ayıp ettik; gönlü çalan, gönlü fetheden ne kadar gönül insanı mevcutsa, hepsini küstürdük ve bu hareketimizle büyük bir ayıp yaptık,

Hiç dilşad olamadık; bu yüzden gönlümüz şen olmadı, mutlu olamadık, iki yakamız bir araya gelmedi, yalnız kaldık, yüzümüz hiç gülmedi.

 
İrfanımız kaybettik: güzellikleri kaybedince, irfan denilen güzelliklerden olduk. İrfan olmayınca da, ne ilmin, ne ahlakın, ne insanlığın tadı kaldı.

İkinci dörtlükte şunları terennüm ettik;

 
Gülzarlarda har olduk,

Yüzsüzlere yar olduk,

Yarana ağyar olduk,

İz’anımız kaybettik!


Gülzarlarda har olduk; gül bahçelerinde diken olduk. Toplumda ne kadar güzellik varsa, hepsini elimizin tersiyle ittik, her olumlu harekete; "istemezzük” diye engeller koyduk.

Yüzsüzlere yar olduk; her güzelliği yok edince, ortalığı, riyakarlar, yüzsüzler istila etti. Ortalıkta dolaşan, iyilere değil de, bunlara yar olduk.

Yarana ağyar olduk; dostları dışladık, küstürdük, adam yerine koymadık, sonunda düşmanı dost olarak bağrımıza bastık. Yani bağrımızda yılan besledik.İz’anımızı kaybettik; samimiyetsiz, iki yüzlü, riyakarca tavırlar yüzünden, ne irfan kaldı, ne iz’an, ne insanlık…