Çok lüks hayallerimiz yoktu bizim. Mutluyduk, bayram elbisesini arife gününden giymeye. Mutluyduk, sevinçle misafirliklere gidip, dönüşte uyuya kalıp anne kucağında eve dönmeye. Mutluyduk, evde sohbetler edip, babamızla bilek güreşi tutmaya. sobanın çıkardığı sesi dinlerken, odanın tavanına vuran ışıklarından hayaller kurmaya. Mutluyduk, yılda sadece bir ayakkabı alabilmeye. Mutluyduk, iftar ezanını duyunca hızlıca eve koşup müjde verircesine "okunuyor” demeye. Mutluyduk, komşu pencereden yansıyan çizgi filmi izlemeye. mahalle maçları yapıp, her tarafımız toz duman eve gitmeye. Mutluyduk, elimize bir kitap geçince soluksuz okumaya. Mutluyduk her pazar sinema izlemek için tek kanalın başında olmaya. Mutluyduk, leğende yıkanıp, annemiz suyu dökünce "yandım" demeye. Mutluyduk, 1 gün öncesi haberleşip, randevulaşıp sabırsızlıkla yârin gelmesini heyecanla beklemeye. Mutluyduk, teneffüste aldığımız bir simidi arkadaşımızla paylaşmaya. Mutluyduk, ideallerimiz için çaba sarf etmeye. Mutluyduk, memleketin derdiyle derlenmeye. Mutluyduk, sohbetlere gitmeye ardından güzel seslerin okuduğu ilahilere eşlik etmeye. Nice mutluluklarla büyüdük biz. Öyle büyük hayallerimiz yoktu bizim. Sadece bizim değil, anne babamızın da yoktu. "Aman oğlum doktor olsun” demezdi hiç. Hafız olacak oğluyla gururlanırdı mesela. Annemiz, komşunun kanepesine, örtüsüne, halısına imrenip dert etmezdi kendine. Yapılan araştırmada insanlar, eskiden daha mutlu olduklarını söylemiş. Ne oldu bize? Neden mutlu olamıyoruz? Aldığımız evler, arabalar neden mutlu etmiyor bizi? Yüzlerce Tv kanalı izleyebilirken, nerdeyse her ay kıyafet alacak konuma gelmişken, sevdiğimizle her istediğimizle buluşuyor, konuşuyorken, artık takım olarak eşofmanlarla halı saha maçları yaparken biz neden mutlu olamıyoruz? Hayaller bitti belki de. İyi de hadi biz mutlu değiliz, peki çocuklarımız neden mutlu değil? Hâlbuki her istediklerini alıyoruz onlara. "Biz göremedik, onlar görsün" deyip varımızı yoğumuzu onlara vermişken onlar neden mutsuz. Çocukluğumuzda hiç adını bile duymadığımız "çocuk psikolojisi, ergen psikolojisi" ne çokta dikkat etmemize rağmen neden mutlu olmuyorlar? Belki psikologlarımızın bir cevabı vardır bu mutsuzluğa ama sanırım biz çok kazandık. Kazandığımızın daha fazlasını ister olduk. Yetiremedik ne çocuklarımıza, ne nefsimize. Eyvallah...