Yaşım nerdeyse 40’geldi. Rahmetli Özal’dan bu tarafa her seçimi az çok hatırlıyorum. İlk oyumu 1999 yılında kullandım. Tabi her ne kadar 99 yılında oyumu kullansam da daha 14-15 yaşlarında az bayrak asmadık direklere. Özgürce yaşayabileceğimiz, kendi üretimimizi yapabileceğimiz, Batı’ya kafa tutacağımız yıllar için hayal kurduk hep. Rahmetli Erbakan Hoca’nın döneminde ve hemen sonrasında yasaklı olduğu dönemde de milli ekonomi, milli üretim, milli politikalar her dönem seçim beyannamesinde ve meydanlarda vurgulanan başlıca unsurdu. Bize göre ANAP, DYP, DSP ve CHP gibi partiler Batı’dan emir almadan hareket edemeyeceklerini savunurduk. Batı’yı örnek alan ve yine batılı hayat tarzları bizleri her zaman mesafeli olmamızı sağladı bu partilere. Oysa biz her alanda milli bir yapılanmayı savunuyorduk. Sadece ekonomik anlamda değil. Aile bağlarımızdan, eğitime kadar her alanda milli olabilmekti hedefimiz. MHP ile seçim koalisyonu bile yapmıştık. Sonuçta Milliyetçiliği savunan bir parti ile el ele meclise girecektik. Seçim otobüsünde anons yapar, gece bayraklar ipe geçirilir, aydınlatma direkleri, ağaçlar ne varsa çıkardık. Seçim süreçlerinde hiç karnımız tok olmadı ve hiç şikâyet etmedik. Öyle ya bizim ideallerimiz vardı ve aştan daha değerliydi. Kapanan partiler, inancından dolayı dışlanan millet, darbeler, Ramazan ayında içki içen komutan ve siyasiler, Tv’ler de kepazelik diz boyuydu. Tüm bunlar bizim için bir mesaj veriyordu. "Biz istemezsek siz bir hiç siniz” Bin yıl sürecek denilen karanlık dönemin ilk yıllarındaydık. Verdiğimiz oy boşa gidiyor, gönderdiğimiz askerin annesi yemin törenine bile alınmıyor, alnının akıyla sınavını kazanmış kızımız inancından dolayı eğitim alamıyor, inançlı insanlar bir araya gelip üretim yapacak olsa "yeşil sermaye” damgasını yiyor, muhafazakar radyo ve Tv’ler ya kapanma cezası yada baskılar yüzünden yayınlarını yapamıyor… Kolay gelinmedi bu günlere. Şımarıklık ediyoruz bu günlerde. Ömrünü milletine adamış birini Meclis’te yalnız bırakmakla tehdit ediyoruz. Lakin seviyoruz kendisini öyle mi? Komutanı askersiz gönderelim cepheye. Evimizin önündeki asfaltı bahane edip her türlü darbeye, hainliğe, tehditlere rağmen milleti için çırpınan lideri yalnız bırakalım. "Reis yedi düvele karşı savaşıyor” naraları atarken elinden silahı alalım hep beraber. Bu memlekete t taş üstüne taş koyanlar, milleti için ömrünü adayanlar liderler hep öldükten sonra kıymet bildi. Bu sefer hayatta iken kıymet bilsek olmaz mı? Eyvallah…