Sezon başında 7 – 8 haftalık zaman istemişti. Karşı çıkmış ve eleştirmiştik Aykut hoca’yı. Torku Konyaspor sezonun ilk maçlarında puan alıyor ama oynadığı oyun sebebiyle ilerisi için hiç umut vermiyordu. Lig başlamadan kadro yapısına baktığım zaman bu takım küme düşmez, ama adam da olmaz diyordum. Birkaç hafta geçti Torku Konyaspor, her şeye rağmen tribünleri dolduran taraftara göz zevki veren bir oyun oynamıyordu. Oynanan oyun itibariyle her an gol yiyebilecek bir görüntü vardı. Savunma ağırlıklı oynayıp sadece kaleyi korumak amaçlı bir takım izliyorduk. Bu yüzden çok eleştirdik Kocaman’ı. Bu takımın 7 – 8 haftaya ihtiyacı var dediği zaman umutla beklemiş ancak 9. Hafta sonunda Başakşehir’den aldığı ağır mağlubiyet Aykut Hoca için eleştirilerin dozunu artırmıştı. Sistemi ve kadro yapısını oturtmaya çalışan Kocaman’a yönetim dahil bir çok kişi sabrediyor ama bir taraftan da homurdanmaya başlıyordu. Ligin ilk yarısının ortaları gelmiş olmasına rağmen takım beklenen görüntüyü vermese de puan sıralamasındaki yeri güzeldi. Fakat taraftar, göze hoş gelen bir oyun ve bol gollü maçları görmek istiyordu.  Sadece taraftar değil, herkes böyle bir oyun sisteminin beklentisi içerisindeydi.  Hiç kimse birkaç hafta daha beklemek istemiyordu artık. Takım deplasmandan puan getiriyor, Konya’da yenilmiyordu ama hep riskli skorlar sonucu ilk 7 içerisindeydi. Puan sıralamasındaki yerinden memnun ama oyundan asla memnun değildik, ta ki 12. Haftada oynanan Torku Konyaspor – Eskişehirspor maçının ikinci yarısına kadar.  Hoca, takım içerisinde ufak dokunuşlarla sihirli değneğini çıkarmış, sonuca gitme adına bir sistem oluşturmuş ve iki kez öne geçen Eskişehirspor’u, maçın ikinci yarısında bulduğu gollerle eli boş göndermişti. İşte ne olduysa Eskişehir maçının ikinci yarısından itibaren T.Konyaspor kıpırdanmaya başlamıştı. Ve iki hafta sonra yine Konya’da Antalya maçı. İşte tam da görmek istediğimiz Konyaspor, Eto’o lu Antalyaspor’a top göstermedi. Öyle bir oyun ve sistem vardı ki sezon başından beri eleştirdiğimiz Aykut Kocaman, bu maçla birlikte gönülleri yine kazandı. 14. Hafta maçından itibaren takım ruhunu kazanmış bir Torku Konyaspor izlemeye başladık. İçeride sadece Galatasaray yenilgisi olan yeşil beyazlılar, deplasmandan da boş dönmedi ve şu anda Avrupa seslerinin yükseldiği bir konuma geldi. Kişiliği, efendiliği, karakteri ve dürüstlüğü konusunda hiç şüphem olmayan, ancak oyun yapısı ve kadro yapısı için egosundan, inatçılığından vazgeçmeyen Kocaman’ı geçtiğimiz hafta Kayserispor maçının ardından çağıran taraftarların, tezahüratlarıyla hoca ile 5 yıl daha sözleşme isteğinde bulunması, yönetimin bu konuya sıcak bakması ve sözleşmeyi uzatma konusunda girişimlerde bulunması, açıkça söylemek gerekirse benimde ilk zamanlarda istemediğim ama şimdi arzu ettiğim bir girişim oldu. Daha önce tv’de söylemiş ve gazetede yazmıştım. "Hoca’yı kişisel olarak çok severim ama teknik direktörlüğü konusunda aynı şeyi söyleyemiyeceğim, ne zaman takım gibi oynarsak ve devamlılığını sağlarsak o zaman oyun sistemini eleştirdiğim Aykut Kocaman’ı takdir etmesinide bilirim” demiştim. Şimdi takdir zamanı. Adam gibi adam Aykut Kocaman’a biraz zor olsa da sabretmek gerekiyormuş. Sabrettik ve sonucunda 5. sırada Avrupa yolunda bir takım kazandık. Kocaman sayesinde.

Acaba o konuyada mı sabredeceğiz bilmiyorum ama, Mehmet Uslu’nun ya kulağı biraz çekilmeli, yada ligin yarısını geçmiş olmamıza rağmen halâ aynı hatalarda ısrar etmesi nedeniyle başka çözümler mi üretilmeli, Hoca’nın takdirine kalmış. Hocam da inatçılığından vazgeçerek Mehmet Uslu konusunda biraz daha hassas düşünürse nasıl olur diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Acaba yine mi sabırsızım diyeceğim ama artık ligin sonu yaklaşıyor. Bilmem anlatabildim mi...

Sakın yanlış anlaşılmasın,  bazı yazarlar, bazı kişiler,  Oktay ne oldu da sezon başında 7 – 8 haftaya karşı çıkıyordu, ama şimdi hocayı takdir ediyor gibi düşünebilirler. Yine belirtiyorum. Ne zaman takım gibi takım olursak,  eleştirdiğim gibi takdir etmesini de bilirim. Şimdi takdir zamanı.

Kalın sağlıcakla.