Kendimi bildim bileli Filistin zulmüne tanık oldum. Kafasına taş vurulan insanlar, dövülen çocuklar, yerde sürüklenen kadınlar, elinde taş, poşulu gençler. Daha 3-4 yaşlarındaki çocukların bayraklarına, topraklarına nasıl sahip çıktıklarına, o yaşta cesaretle yürüdüklerini gördüm. Ümmetin davası denince Filistin davası aklıma gelmiştir hep. Ekranlarda ne zaman Kudüs’ten haberler çıksa kaçamak bakışlar atıp, davaya sahip çıkamamanın utancıyla kala kaldım televizyonun karşısında. Uzandığım kanepeden doğruldum ezan okunurcasına. Cuma çıkışı protestolara katılmayıp "ne işe yarayacak” diyenlere inat koşarak gittim.

Birlik olamamamızın cezasını çekiyoruz hep birlikte. İslam ülkelerinin tek tek düşüşlerini görüyoruz. Irak, Suriye, Libya, Mısır, Yemen, Afganistan ve daha niceleri. Sadece Türkiye’nin dertlendiği ve ümmet birliği için çırpındığı bu dava sadece Türkiye’nin davası gibi görülmesi ayrı bir acıtıyor içimizi. Birlik olamadığımız için yaşıyoruz bu acıları. Birlik olabilseydik düşer miydi Irak? Birlik olsaydık yanar mıydı Suriye? Birlik olsaydık kim ne yapabilirdi Batı? "Cola içmemekle mücadele mi olur?" diyenler nasıl birlik olacak? "Onlar çok güçlü" diyenler nasıl dik duracak zulme karşı? Aynı tavrı, aynı duruşu sergileyebilsek çok şey değişecek.

Ekonomik kaygılar taşıyan, ümmeti değil zürriyyetini düşünenlerle ne Filistin’i neden Kudüs’ü kurtaramayız. Türkiye bu yüzden örnek ülke konumunda. Birliğimizi daim kılarsak ümmette bilinçlenecektir. Biz güçlü olursak eminim arkamıza düşecek, katkı verecek, bizde varız diyecek kardeşlerimiz çıkacaktır. Ümit varız. Her şeye rağmen Kudüs kurtulacaktır. Bizler bu niyeti alalım, karınca misali ateşe su taşıyanlardan olalım, inanıyorum ki bu zulüm bitecektir. İslam’ın tekrar yükselişi bizim elimizden olacaktır. Eyvallah...